Wednesday 14 October 2009

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη..




Μετά το περιπετειώδες ταξίδι στην Π.Γ.Δ.Μ, και έχοντας μια κάποια αδυναμία συγκέντρωσης, επιτέλους βρίσκω την όρεξη και διάθεση να ασχοληθώ και πάλι με τις συνήθειές μου,- αλλά όχι δεν έχω καταφέρει ακόμη να προσαρμοστώ στη ρουτίνα της σχολής.. :\


Παρά βέβαια την έλλειψη όρεξης για τα πιο απλά και αγαπημένα πράγματα, τις απρόσμενες και δυσάρεστες νέες υποχρεώσεις και το άστατο πρόγραμμα ημέρας, έχω παρατηρήσει ένα κύμα ακατάπαυστου ενθουσιασμού, που δεν ξέρω από που πηγάζει, ούτε που οφείλεται. Σήμερα βέβαια, είχα ξαφνικά μια έμπνευση, με αποτέλεσμα το παρακάτω:



Μερικές φορές
όταν καταλαβαίνεις πολλά
οι σκέψεις περιπλέκονται,
περισσότερο,
περισσότερο από ότι θα έπρεπε.

Ερμηνείες
διαφορετικές,
φανταστικές,
συγκεχυμένες,
καθορίζουν, αντιδράσεις;

Η ζωή,
η κάθε στιγμή,
που η καρδιά χτυπά,
τι νόημα έχει,
όταν όλα είναι
διάφανα;

Η άγνοια μπορεί
να είναι και ευλογία
για το δικό σου το καλό,
το καλό όλων.

Έχει κάποια σχέση με το ταξίδι και ότι έγινε σε αυτό, αλλά η συνειδητοποίηση ήρθε κατά την διάρκεια μιας συζήτησης με έναν πολύ καλό φίλο. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει να γράψεις! :) Ούτε πότε θα πλέξεις. Καιρός είναι να σας δείξω λοιπόν, ένα πουγκί που φάνηκε πολύ χρήσιμο στο ταξίδι, αλλά που αγχώθηκα να τελειώσω και που το πρόλαβα τελευταία στιγμή, λίγο πριν φύγω. Και όταν λέω λίγο, εννοώ λεπτά :Ρ

Η ιδέα ήρθε από αυτή την σελίδα. Πρακτικά πουγκιά για όλες τις χρήσεις. Μόλις το είδα αποφάσισα ότι θα έφτιαχνα και εγώ ένα στα σίγουρα. Μόνο που να κεντάω δεν ξέρω, και στο ράψιμο δεν είμαι και ότι καλύτερο.. Οπότε τι έμενε; να αξιοποιήσω τις ικανότητες που είχα ήδη. Στο πλέξιμο.


Για πρώτη φορά, αποφάσισα να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω βαμβακερό μαλλί, αντί για μάλλινο όπως πάντα. Με το που αγόρασα λοιπόν το μαλλί, το τύλιξα σε κουβάρι και ξεκίνησα το πλέξιμο. Η αίσθηση του βαμβακερού είναι πραγματικά πολυ διαφορετική. Εκτός του το ότι είναι πιο απαλό, είναι επίσης και πιο λείο, κάτι που βοηθάει σημαντικά κατά την διάρκεια του πλεξίματος.

Δυστυχώς όμως, παρά τις διευκολύνσεις από το ίδιο το νήμα, η όλη διαδικασία κράτησε πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα, με αποτέλεσμα την ημέρα της αφιξής μου να μην κάνω τίποτα άλλο παρά να πλέκω φρενιασμένα. Γενικά αυτό για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, γιατί δεν με πιέζω όταν πλέκω και πάντα παίρνω τον χρόνο μου, οπότε εκείνη την στιγμή ένιωθα σαν να εκτελούσα καταναγκαστικό έργο που έπρεπε να τελειώσει οπωσδήποτε. Αυτό είχε φυσικά ως αποτέλεσμα να κάνω τσαπατσουλιές. Ευτυχώς όμως δεν είναι από το είδος που φαίνεται εύκολα, ειδικά στο άπειρο μάτι.



Είχα επίσης την ευκαιρία να εξασκήσω και το βελονάκι, το οποίο το ξεκίνησα πρόσφατα - πολύ πρόσφατα. Για αυτό το κομμάτι, η αλυσίδα στο πάνω μέρος έχει γίνει με βελονάκι. Όχι κάτι σπουδαίο, αλλά η καλύτερη ευκαιρία για εξάσκηση στο άριχτο γαΐτανάκι. :D


Υ.Σ: Μία από αυτές τις μέρες, θα υπάρξει και άλλη ανάρτηση, για το project που τελείωσα σήμερα! So, stand by!

No comments:

Post a Comment