Sunday 30 August 2009

Και ναι! Το πρώτο post!

Με συγχωρείτε που το πρώτο μου κιόλας ποστ, δεν ασχολείται εξολοκλήρου με το πλέξιμο, αλλά όπως θα συμβαίνει μερικές φορές, θα υπάρχουν καταθέσεις από κάποιες από τις σκέψεις μου, οι οποίες σαφώς και θα σχετίζονται με το πλέξιμο, αλλά θα έχουν να κάνουν επίσης και με την προσωπικότητα μου, ή την ζωή μου. Ελπίζω να απολαύσετε αυτές τις μικρές εξομολογήσεις. :)

Πρόσφατα είδα το παρακάτω video: Eric Giler demos wireless electricity, που σαφώς και δεν είναι σχετικό με το πλέξιμο, αλλά με έκανε να συνειδητοποιήσω χαρακτηριστικά που αφορούν την προσωπικότητα μου, σχετικά με το αντικείμενο το σπουδών μου και το πολύ αγαπημένο μου χόμπυ. Κρατηθείτε, γιατί η επόμενη ροή σκέψεων μπορεί να σας ζαλίσει.

Καθώς το παρακολουθούσα, πρώτα συνειδητοποίησα ότι η επιλογή μου να γίνω μηχανικός ήταν σωστή, γιατί σύμφωνα με την παρουσίαση αυτή ( και παλαιότερες εμπειρίες μου φυσικά, δεν μου ήρθε θεία επιφώτηση! ), ο τρόπος σκέψης, και ο τρόπος με τον οποίο υλοποιώ νέες ιδέες παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με αυτόν που παρουσιάζεται. Μπορείτε να με πείτε αφελή, αλλά δεν έχω φτάσει στο κύριο σημείο της όλης υπόθεσης.

Μια πρακτική και χειροποιαστή εφαρμογή των ιδεών μου αποτελεί το κάθε project που υλοποιώ όταν πλέκω. Επειδή πλέκω λιγότερο από δύο χρόνια, δεν μπορώ να είμαι σε θέση να γνωρίζω όλες τις τεχνικές που υπάρχουν. Και επειδή δεν έχω πάντα τον απαιτούμενο χρόνο, ή την όρεξη να ψάξω για αυτές, προσπαθώ να βρώ μια τεχνική-λύση στο ζητούμενο πρόβλημα κάθε φορά, με συμμάχους τις γνώσεις που κατέχω ήδη, και ιδέες για το πώς μπορεί να γίνει αυτό, έτσι ώστε να με βολεύουν εμένα καλύτερα. Το ξάφνιασμα έρχεται, όταν συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιώ ασυνείδητα επιστημονικά ορθές μεθόδους, συγκεκριμένα την πειραματική μέθοδο. Και με αρκετά μεγάλη επιτυχία, αφού έχω καταφέρει να φτιάξω projects που να βασίζονται κυρίως σε δικές μου ιδέες. Μπορεί τις ιδέες αυτές να τις έχει σκεφτεί κάποιος άλλος νωρίτερα, και είναι πολύ πιθανό, αλλά αυτό που έχει για μένα πραγματικά σημασία, είναι ότι κατάφερα να κάνω κάτι εντελώς μόνη μου από το μηδέν, χωρίς την βοήθεια και καθοδήγηση κανενός. Ουσιαστικά δηλαδή, κάθε φορά που έχω να πλέξω κάτι καινούργιο, θέτω έναν συγκεκριμένο στόχο, αναγνωρίζω που μπορεί να υπάρξει πρόβλημα, και προσπαθώ να βρώ μια ικανοποιητική λύση για καθένα από αυτά. Κάτι, που αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι η διαδικασία που ακολουθεί ένας μηχανικός για να λύσει τα προβλήματα που θέτει εκείνος στον εαυτό του, ή που του αναθέτουν.

Επίσης, κάτι άλλο που συνειδητοποίησα ήταν, ότι έχω την ικανότητα -ή δυνατότητα όπως θέλετε πάρτε το-, να λύνω προβλήματα και να υλοποιώ ιδέες, χωρίς να έχω πάντα το σύνολο των γνώσεων. Κάτι που στο παρελθόν με τρόμαζε και κάθε φορά που ήμουν αντιμέτωπη με κάτι καινούργιο, ανησυχούσα για το άν κατέχω τις απαιτούμενες γνώσεις και πελάγωνα. Μαθαίνω λοιπόν σταδιακά να βασίζομαι περισσότερο στην λογική μου, στις εμπειρίες και στην διαίσθηση μου και όχι τόσο στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που μπορεί να γνωρίζω ή όχι.

Συνειδητοποιώντας όλα αυτά, αστραπιαία νιώθω πραγματικά ότι ανήκω στο σωστό μέρος, και ότι κάνω το σωστό. Όχι μονάχα για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους, αφού η δουλειά μου στο μέλλον θα σχετίζεται με τεχνολογίες που θα εξυπηρετούν όλους τους ανθρώπους. Συνεπώς, για να φτάσω στο σημείο να είμαι αποδοτική και έτοιμη για τα σχέδια που έχω για το μέλλον, φαίνεται πως το πλέξιμο ως ενασχόληση προσφέρει τα απαραίτητα λιθαράκια για να χτιστεί το τελικό κτίριο. :)