Είναι καιρός για μια σύντομη αναδρομή στην εποχή των πρώτων μου βημάτων στο πλέξιμο. Τότε που παράλληλα με τις πανελλήνιες και πολλά προβλήματα, έκανα τις πρώτες μου απόπειρες, αρκετές από τις οποίες επιτυχημένες.
Αυτή την φορά θα σας παρουσιάσω το μοναδικό ρούχο που έχω πλέξει, ένα από τα πρώτα μου έργα, και από τα ελάχιστα projects που νρεπόμουν για τόσα χρόνια να χρησιμοποιήσω. Ναι, την έχω φτιάξει πριν 2 χρόνια, και μόλις πριν ένα μήνα την φόρεσα για πρώτη φορά. Και μιλάω για την φούστα που βλέπετε παρακάτω.
:: σύντομη διακοπή: όταν ξεκίνησα να γράφω το post, έτυχε να ακούω εκείνη την στιγμή το Wave Of Mutilation των Pixies και επειδή για κάποιο λόγο το συνέδεσα με ότι γράφω, σας παραθέτω τον σύνδεσμο για να το απολαύσετε και εσείς :) ::
Ορισμένοι από εσάς ίσως να με έχετε ρωτήσει ήδη για αυτήν, να την έχετε δει, να ξέρετε ήδη την ιστορία της. Παρόλα αυτά θα την παραθέσω (ε να έχω και κάτι να γράψω! :P).
Όταν ξεκίνησα με το πλέξιμο, είχα κατακληστεί απο ενθουσιασμό και δεν περίμενα την ώρα να φτιάξω τα πρώτα μου ρούχα (ααχ αφελής που ήμουν τότε!). Επειδή λοιπόν εκείνη την εποχή η γκαρνταρόμπα μου παρουσιάζε έλλειψη σε φούστες, αποφάσισα να φτιάξω μία, όσο πιο απλή γινόταν φυσικά.
Πρώτα σκέφτηκα το χρώμα, μωβ (τι δύσκολο!), και έπειτα την πλέξη. Σαν αρχάρια, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την μους, γιατί είναι εξαιρετικά εύκολη και γρήγορη. Παράλληλα όμως δημιουργεί χοντρό πλεκτό, κάτι που δεν φαντάστηκα καν! :\ Και εκεί υπήρχε το βασικό πρόβλημα όταν ήταν πια έτοιμη... ότι πάχαινε - και παχαίνει πολύ :S.
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα πως πλέκουν ρούχα. Δεν έχω δουλέψει ποτέ με πατρόν και δεν γνωρίζω τις διάφορες τεχνικές που χρησιμοποιούνται στα ρούχα, όπως πχ, στα πουλόβερ. Κάθε φορά -όπως και τότε- προσπαθώ να βρώ έναν τρόπο που να υλοποιεί αυτό που θέλω με όσο το δυνατόν πιο καλαίσθητο αποτέλεσμα. Αυτό έκανα και τότε. Η ιδέα ήταν να πλέξω 2 τετράγωνα κομμάτια, και να τα ενώσω στα πλάγια στο τέλος μεταξύ τους. Επίσης όσον αφορά την μέση θα έραβα ένα λάστιχο -- εξαιρετικά βολικό, πιστέψτε με!
Οπότε, όταν τα δύο κομμάτια ήταν έτοιμα, έπρεπε να τα ράψω μεταξύ τους, χωρίς όμως να φαίνεται η ραφή. Έλα μου ντε όμως που δεν ήξερα πως! Για αυτή την δουλειά επισκεύτηκα μια θεία μου για βοήθεια (και η οποία κατέληξε να μου την ράψει ολόκληρη :P). Έτσι έμαθα και διάφορα κολπάκια, πως να κρύβεις τις άκρες από τις ραφές στο πλεκτό και άλλα...
Όταν ήταν και αυτό το μέρος έτοιμο, έπρεπε να ράψω το λάστιχο. Το οποίο έγινε με ραπτομηχανή -- τίποτα άλλο δεν έκανε. Ούτε και αυτό το έκανα εγώ, αλλά η μητέρα μου, γιατί δεν ξέρω να χειρίζομαι την ραπτομηχανή. Και δεν με βλέπω να μαθαίνω ποτέ... Γενικά δεν τα πάω καλά με την ραπτική και τις μηχανές της.. :D
Από τότε βέβαια, έχω μάθει τεχνικές για να αντικαθιστώ το ράψιμο, έχω όμως ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. :D
P.S: την τελευταία φορά ανέφερα ότι ξεκίνησα το διάβασμα. Από την στιγμή που το έγραψα δεν έχω ξανανοίξει βιβλίο... δεν είναι κατάσταση αυτή! :S
No comments:
Post a Comment